ในไอโอเนียนั้น เวทมนตร์ถูกถักทอไว้เป็นหนึ่งเดียวกับดินแดน ผืนพงไพรแผ่ไพศาลเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา และต้นไม้มักมีสีสันหลากหลายเช่นเดียวกับใบไม้ต่างๆ ด้วยอานุภาพของสัมผัสมหัศจรรย์ของโลกแห่งวิญญาณ
แต่มีป่าแห่งหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ห่างไกลและพึ่งพิงพลังเวทมนตร์ที่แตกต่างออกไป เป็นสวนที่ตรงใจกลางมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่งซึ่งเก็บรวมความฝันของมนุษยชาติไว้ในดอกของมัน
ต้นไม้แห่งความฝันงอกมาจากเมล็ดพันธุ์ของต้นวิลโลว์พระเจ้าซึ่งยืนต้นสูงตระหง่านเหนือป่าโอมิคายาลานอันศักดิ์สิทธิ์ ในตอนที่ต้นวิลโลว์พระเจ้าถูกโค่นลงซึ่งเป็นเรื่องอันแสนเศร้า เมล็ดพันธุ์นี้ได้ปลิวไปหยั่งรากในสถานที่ซึ่งในภายหลังเป็นที่รู้จักในชื่อสวนแห่งการลืม ต้นไม้แห่งความฝันได้รับการบำรุงเลี้ยงโดยไอเวิร์น บิดาเขียวขจีเช่นเดียวกับทายาทของโอมิคายาลานอีกมากมาย มันเติบโตขึ้นและแผ่เวทมนตร์แห่งความปรารถนาของมนุษย์ออกไปในทุกครั้งที่ดอกตูมซึ่งมีความฝันอัดแน่นอยู่ผลิดอกเบ่งบาน
ลิลเลียถือกำเนิดขึ้นในตอนที่ความฝันหนึ่งของต้นไม้แห่งความฝันเองซึ่งถูกกักเก็บไว้ในดอกตูมนั้นร่วงหล่นสู่พื้นดินทั้งที่ยังไม่ทันเบ่งบาน นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ลิลเลียเติบโตขึ้นมาเป็นกวางน้อยผู้แสนเคอะเขินโดยที่ดอกตูมนั้นก็ยังคงอยู่บนศีรษะของนาง ลิลเลียไม่มีเพื่อนอื่นใดนอกจากต้นไม้ผู้ให้กำเนิดและความฝันที่ล่องลอยมาสู่สวนในแต่ละคืน
ลิลเลียช่วยดูแลดอกตูมทั้งหลายและได้เรียนรู้เกี่ยวกับมนุษย์ผ่านดอกตูมเหล่านี้ ด้วยรู้สึกว่าผู้คนและสถานที่ต่างๆ ที่ได้เห็นแต่เพียงผ่านๆ นั้นช่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล นางจึงใช้เวลาทุกขณะในยามตื่นอยู่ใกล้ชิดกับอารมณ์และความปรารถนาต่างๆ ที่มนุษย์สามารถเข้าถึงได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาหลับตาลง
นอกจากจะห่วงใยดูแลความฝันแล้ว ลิลเลียยังห่วงใยดูแลพวกมนุษย์ด้วย นางเริ่มมองว่ามนุษย์แต่ละรายคือเพื่อนใหม่และสิ่งเดียวที่นางต้องการก็คือโอกาสที่จะได้ทักทายผู้ที่จินตนาการสิ่งมหัศจรรย์เหล่านี้ขึ้นมาในสักวัน ลิลเลียต้องการมันอย่างมากจนถึงขั้นที่ความปรารถนาของนางเองไปอยู่ในดอกตูมบนต้นไม้แห่งความฝัน
แต่ทว่าเมื่อลิลเลียได้พบพวกมนุษย์เข้าจริง มันกลับไม่เป็นเหมือนที่จำได้ในความฝันอันคุ้นเคย มันเหมือนการตื่นจากฝันมากกว่า
มีบางสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในโลกนอกเขตป่าของลิลเลีย สงครามลุกลามราวกับไฟที่แผดเผาทั่วทั้งดินแดน และในไม่ช้า ความฝันที่เดินทางมาสู่สวนแห่งนี้ก็เริ่มลดน้อยลง ต้นไม้แห่งความฝันเริ่มไม่แข็งแรงและมีแผลตะปุ่มตะป่ำที่ทำให้ลำต้นหงิกงอเป็นปมและแผ่ความมืดมิดออกมา
ลิลเลียพยายามสุดความสามารถที่จะดูแลรักษาต้นไม้ผู้เป็นมารดาของนางและความฝันที่ยังหลงเหลืออยู่ในดอกตูมบนต้น แต่ทว่าไม่นานหลังจากนั้น สวนแห่งนี้ก็เริ่มอ่อนแอลงจนกระทั่งความรุนแรงของโลกผ่านเข้ามาได้ ในคืนหนึ่ง มีนักรบหลายรายเข้ามาในป่า พวกเขาไล่ล่าบุคคลผู้หนึ่งมาจนถึงต้นไม้แห่งความฝัน ดาบที่ฟาดพลาดเพียงครั้งเดียวทำให้กิ่งไม้ที่มีความฝันซึ่งยังไม่เป็นจริงของลิลเลียร่วงลงมากระแทกพื้น
ลิลเลียเกิดอาการตื่นกลัวและเสกให้พวกเขาทั้งหมดหลับไป นางตกใจเมื่อได้เห็นว่ามนุษย์ที่นางได้พบนั้นแตกต่างไปจากมนุษย์ที่นางคิดว่าตนเองรู้จัก
พวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก และดูเหมือนเป็นปมยุ่งเหยิงมากกว่าที่จะเป็นประกายแสง พวกเขาเป็นเหมือนแผลตะปุ่มตะป่ำ…
แต่ในขณะที่พวกนักรบกำลังหลับใหลและลิลเลียกำลังร่ำไห้ ความฝันหนึ่งได้ออกมาจากผู้ที่ถูกพวกนักรบไล่ล่า มันค่อยๆ ลอยอย่างไร้เรี่ยวแรงไปหากิ่งไม้หักที่อยู่บนพื้นและเคลื่อนเข้าไปในดอกตูมบนกิ่งนั้น
ลิลเลียหยิบมันขึ้นมา นางรู้สึกได้ถึงความฝันในนั้น เมื่อนางส่งเสียงกระซิบกระซาบและปลอบโยน มันก็เปล่งแสงสว่างขึ้นมา และลิลเลียเองก็เช่นกัน ดอกตูมบนศีรษะนางคลี่กลีบคลายออก และเวทมนตร์ก็หมุนรายรอบดูดั่งละอองเกสรที่ส่องประกายวับวาว ในตอนนั้นเอง ความเป็นไปได้และความมหัศจรรย์ที่ถาโถมเข้าใส่ส่งผลให้ลิลเลียผลิบาน… จนกระทั่งเมื่อนางจามออกมา พลังเวทมนตร์ก็ลอยไหลไปสู่ผืนป่าโดยรอบ
พวกมนุษย์ทยอยตื่นขึ้นมาทีละคน พวกเขาจำไม่ได้เลยว่าทำไมตนเองถึงมาอยู่ในป่าแห่งนี้หรือว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง ไม่มีใครสังเกตเห็นกวางน้อยขี้อายที่หลบอยู่หลังต้นไม้ ลิลเลียมองดูมนุษย์เหล่านั้นเดินจากไปด้วยความรู้สึกโล่งใจ และแม้ว่าจะยังเห็นปมยุ่งเหยิงชวนงง แต่นางก็รู้แล้วว่าข้างใต้นั้นทั้งหมดยังคงมีประกายแสงอยู่
และหากความฝันของพวกเขาไม่ยอมมาที่ต้นไม้นี้ นางก็คงต้องพาต้นไม้แห่งความฝันไปหาพวกเขาเอง
ลิลเลียหยิบกิ่งไม้ของนางขึ้นมาและเดินทางออกจากสวนไปสู่โลกของพวกมนุษย์ โลกที่นางเคยอยากรู้จักมาตลอด แต่ในตอนนี้กลับเป็นโลกที่ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่นยิ่งกว่าสิ่งใด มันแตกต่างไปจากที่นางเคยเข้าใจอย่างมาก
ลิลเลียคอยแอบซ่อนกายให้พ้นสายตาผู้อื่น ในตอนนี้นางช่วยให้ความฝันของผู้คนก่อเกิดขึ้นมาโดยกระตุ้นให้พวกเขาเห็นสิ่งที่พวกเขาสามารถเป็นได้และสิ่งที่อาจถูกกักขังไว้ใต้ปมยุ่งเหยิงของพวกเขา การช่วยมนุษย์ให้ทำตามความปรารถนาในห้วงลึกของพวกเขาได้ส่งผลให้ลิลเลียเองก็ทำตามความปรารถนาของตัวเองได้เช่นกัน ดอกตูมบนศีรษะของลิลเลียผลิบานในขณะที่นางอิ่มเอมไปด้วยความรู้สึกยินดีปรีดา
แม้ว่าความมืดอาจจะกำลังคืบคลานสู่ไอโอเนียอีกครั้ง แต่นั่นเป็นเพียงหน้ากาก และเบื้องใต้ของมันก็ยังมีประกายแสงแห่งความหวังอันคุ้นเคย ลิลเลียจะต้องออกไปเผชิญโลกและเสริมความกล้าให้ตนเองเสียก่อนแล้วจึงจะสามารถหวังที่จะคลายแก้ปมตะปุ่มตะป่ำของมันได้
ที่มา (https://universe.leagueoflegends.com/th_TH/story/champion/lillia/)